O campiño das papoulas

Lembrando, a miúdo, visitaba o seu campiño de papoulas.

E chegáballe o recordou dunhas verbas… “¿ves ese campiño?, ¡e teu!”.

Quedábase parada, ben calada, cos ollos pechados tratando de imaxinar as cores, as formas, o recendo...

E sen darse conta, sempre, atopábase fronte unha terra inmensa, seca, allada.

Supoñía que as floriñas eran tan libres, que nacían e morrían cando lles petaba.

E tiraba pedriñas ao ar, para semellar a chuvia, que as veces, chega a enchoupar a terra.

Mi.