O xénero do elo














Nas mañás do inverno, cando me achego á xanela vexo as luces prender nas
casas veciñas. Un misterio para min, xa que penso no número de vidas diferentes, e ao t
empo semellantes, que protexen esas ventás. Sinxelas ou sofisticadas, grandes e
pequenas, pero xanelas.

O facer cotián de moitos de nós ponse en marcha, case ao tempo.
Homes e mulleres, cativos e cativas, meniños no berce… medrando.
As présas deixan pouco tempo para as improvisacións, todo vai mesturado e corremos,
bulimos sen descanso.
E todo ben, se nada se sae do plan do día.
Como a cadea rompa, nada funciona. Soamente con que o bus chegue fóra de tempo, o pequeno chore ou alguén pida un bico extra , o día xa non vai sobre rodas, e deixa un
pouso de intranquilidade no noso interior, que dura por horas.

Nas familias onde hai cativos, ou persoas dependentes, as cousas complícanse, e moito.

Esquecémonos, ás veces, que non somos reloxos de precisión e para “bailar” esta peza hai
que estar sen goteiras.
Entón é cando necesitamos un elo, para arranxar a nosa cadea rota.
Non é sinxelo atopalo, pois nas máis das veces, coidará do noso máis grande tesouro.

Hai unhas persoas especializadas en ser elos. Case toda unha xeración, os seus sonos
sempre foron os doutros, teñen costume.
Están no tempo de exercer de avoas e vivilo, como tales, sería o doado, pero, pero… a
realidade é ben distinta.
A cotío están na rúa mercando, cargando cas bolsas, algunhas camiñan quedas. Ás portas
dos colexios… e os seus fillos xa son maiores, ¡non van á escola!.

Recordo unha muller que hai un tempo marchou, contra a súa vontade, quería seguir
aquí pero a súa natureza díxolle: ¡ xa!, e ficou.
Unha persoa loitadora, con forza e alegría. Criou aos seus fillos ao tempo que fóra da casa
peiteaba a moitas persoas.
Cando estes foron grandes, os seus pais necesitaron dela, e ¡vela aí vai!, foi.
Sempre bulindo, coma o vento.
Cando enfermou soamente tiña unha preocupación, seus netos. Botáballes unha man aos
fillos e atendía os pequenos con dedicación e agarimo.
Pechou o seu negocio cando comezou a súa doenza.
Entre sesións dos tratamentos baixaba a mercar, poñía a comida no lume e recollía aos
pequenos na escola, dáballes de comer.
Gustáballe ler, pero non tiña tempo, e ás veces, comentaba que cando sandase lle gustaría
dar unhas voltiñas polo mapa. Iso, si, aclaraba, cando non me necesiten, eles. Os meus.
Elo forte.
Era unha de tantas avoas que dende cativa dedicou a súa vida a tirar polos seus.
Moitas xeracións de mulleres tecen unhas tarefas con outras, caladiñas, ata o final da súa
vida. Sen presumir.
As cadeas invisibles amarran, forte, a xustificación sempre perfecta: “ faino con gusto”.
Pero, cando os anos se agrupan e a saúde se trunca, o corpo doe e moito.
Cadea é unha sucesión de elos. Cadea é unha palabra feminina. O elo ten xénero. As veces
penso que ben podería mudar.


Mi.

No hay comentarios.: