O home era moi fraco. Sempre vestía de negro, o que agudizaba a súa extrema delgadeza.
Ela, acotío, atopábao camiñando pola rúa, preto do seu traballo.
Chamáballe poderosamente a atención, que sempre, levase un libro entre as mans. Co paso do tempo, decatouse de era o mesmo exemplar. Sen rastro de letras na portada e de coiro ben vello.
Unha maña saíu cara a fábrica mais cedo que de costume. Ao chegar as portas estaban fechadas. Entón, no quiosco da prensa, que atopábase preto, mercou un xornal local.
Nas primeiras páxinas a información internacional, coma sempre, os grandes engulindo aos pequenos.
Os deportes, sen interese para ela. Pero nas noticias locais atopou unha foto e un artigo referente ao home que vestía de negro. O do libro de coiro.
Leu sen pausa:
“Xurxo Xirín, contador de historias”
E falaban das súas andanzas. Escritor moi recoñecido, hai anos, polos seus artigos na prensa internacional. Home de mundo.
Dende facía moito tempo definíase como poeta.
E mostraba o libro co que sempre paseaba: “Miña derradeira obra”, dicía.
As follas, agás a primeira, estaban en branco. Nela, podíase ler:
“Os poemas mais interesantes, son os que están pendurados no ar . Naceron das persoas que non gustan de escribir”.
Mi.
Ela, acotío, atopábao camiñando pola rúa, preto do seu traballo.
Chamáballe poderosamente a atención, que sempre, levase un libro entre as mans. Co paso do tempo, decatouse de era o mesmo exemplar. Sen rastro de letras na portada e de coiro ben vello.
Unha maña saíu cara a fábrica mais cedo que de costume. Ao chegar as portas estaban fechadas. Entón, no quiosco da prensa, que atopábase preto, mercou un xornal local.
Nas primeiras páxinas a información internacional, coma sempre, os grandes engulindo aos pequenos.
Os deportes, sen interese para ela. Pero nas noticias locais atopou unha foto e un artigo referente ao home que vestía de negro. O do libro de coiro.
Leu sen pausa:
“Xurxo Xirín, contador de historias”
E falaban das súas andanzas. Escritor moi recoñecido, hai anos, polos seus artigos na prensa internacional. Home de mundo.
Dende facía moito tempo definíase como poeta.
E mostraba o libro co que sempre paseaba: “Miña derradeira obra”, dicía.
As follas, agás a primeira, estaban en branco. Nela, podíase ler:
“Os poemas mais interesantes, son os que están pendurados no ar . Naceron das persoas que non gustan de escribir”.
Mi.
1 comentario:
Publicar un comentario