“Os camiños, as veces, dan reviravoltas.
Noutras, sonche ven rectos, é pódese ver o que hai ao final”.
Noutras, sonche ven rectos, é pódese ver o que hai ao final”.
Quedábase cos primeiros, sen dúbida. A vida.
Así chegoulle.
A liña recta é perfecta, mais a perfección, non ten beleza.
Así o entendía.
Non é o que desexase, pero co paso do tempo, aprendeu a calar.
Así medrou.
As mais das veces a súa espontaneidade meteuna en apuros.
Expresar os pensamentos aos catro ventos, no é bo.
Así o pensaba.
As persoas non gustan de escoitar.
Así o percibía.
Acotío, desbarallaba.
Non hai tregua.
E estaba a aprender.
Xa, as súas verbas eran moito mais cativas, mais escasas.
Así, nesas, degradábase.
O Silencio estaba a chegar.
Viña camiñando, miudiño.
Tan calando.
Mi.
Así chegoulle.
A liña recta é perfecta, mais a perfección, non ten beleza.
Así o entendía.
Non é o que desexase, pero co paso do tempo, aprendeu a calar.
Así medrou.
As mais das veces a súa espontaneidade meteuna en apuros.
Expresar os pensamentos aos catro ventos, no é bo.
Así o pensaba.
As persoas non gustan de escoitar.
Así o percibía.
Acotío, desbarallaba.
Non hai tregua.
E estaba a aprender.
Xa, as súas verbas eran moito mais cativas, mais escasas.
Así, nesas, degradábase.
O Silencio estaba a chegar.
Viña camiñando, miudiño.
Tan calando.
Mi.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario