E saíalle carriza.
Tanto chovía enriba dela que, non soamente sentíase mollada, realmente víase, sabía que estaba enlamada.
O mofo cubríalle todo o corpo.
Seu axóuxere, a peza que tiña por corazón, cada minuto latexaba mais lento, batía sen forza.
Xa pouco dicía, nada pensaba, confundíase coa nada.
Deixábase mollar, e nin sequera agardaba a que escampase.
E tinguíase de puntiños de cor chumbo
Murchábase, o sabía, e…deixábase facer.
Mi.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario