A fada Fasgana era moi presumida.
Acotío se peiteaba de diferentes maneiras
e mudaba as folliñas das súas roupas con frecuencia.
Quería ser artista pero, como aínda era cativa, moito quedáballe por
aprender.
O seu espello era unha pociña que facía o rio, nun recuncho feiticeiro.
Ensaiaba xestos, practicaba poses, e de cando en vez esvaraba e daba co cuiño
no chan.
Era moi alegre e divertida
Os dias de escola lle gustaba chegar cedo, pois dese xeito, tiña para ela soa
o dicionario da Fada Mestra. Buscaba as palabras, e trataba da
aprendelas.
Ao saír da escola bulía polo bosque tras as bolboretas. Miraba de preto a flores,
ao tempo que, dando chimpos, semellaba aos coelliños.
Nesas estaba cando sentiu ruídos estraños.
Uns homes e mais unas mulleres estaban a falar de algo como “atrapar
instantes”, levaban cousas raras nas mans.
¿Instantes?
Correu, voou a escola. Abriu o “libro gordo que todo o sabe”, pola letra I.
Co seu dediño buscou, buscou e atopou… instante, “porción moi breve de
tempo”.
A seguinte palabra, nas definicións, era, instantánea. Entre outras
cousas significaba foto, ¡FOTO!.
O seu corazón case deixoulle de bater. ¡Buscaban artistas, como ela!
Non sabía como podería facer, quería chamar a súa atención.
Tusía, cantaba, gritaba, facíalles cóxegas coas súas ás, pero ninguén
percibíase.
Sómente un milagre podía axudala. E pasou.
Alguén do grupo tiña un trabelo que aumentaba moito todo o que vía, e veuna.
Quedaron sorprendidos ambolosdous. Tomouna na palma da man e
presentouna a o resto do grupo.
Ela, moi leda, contoulles o seu sono. Sorprendeuse ao saber que eles amaban
a beleza, a natureza e querían atrapala en “instantáneas”.
Fasgana pasou a formar parte do grupo, un segredo que hoxe comparten todos.
Ela é a musa, eles os artistas, con moi alta sensibilidade, mil asa.
Mi.
e mudaba as folliñas das súas roupas con frecuencia.
Quería ser artista pero, como aínda era cativa, moito quedáballe por
aprender.
O seu espello era unha pociña que facía o rio, nun recuncho feiticeiro.
Ensaiaba xestos, practicaba poses, e de cando en vez esvaraba e daba co cuiño
no chan.
Era moi alegre e divertida
Os dias de escola lle gustaba chegar cedo, pois dese xeito, tiña para ela soa
o dicionario da Fada Mestra. Buscaba as palabras, e trataba da
aprendelas.
Ao saír da escola bulía polo bosque tras as bolboretas. Miraba de preto a flores,
ao tempo que, dando chimpos, semellaba aos coelliños.
Nesas estaba cando sentiu ruídos estraños.
Uns homes e mais unas mulleres estaban a falar de algo como “atrapar
instantes”, levaban cousas raras nas mans.
¿Instantes?
Correu, voou a escola. Abriu o “libro gordo que todo o sabe”, pola letra I.
Co seu dediño buscou, buscou e atopou… instante, “porción moi breve de
tempo”.
A seguinte palabra, nas definicións, era, instantánea. Entre outras
cousas significaba foto, ¡FOTO!.
O seu corazón case deixoulle de bater. ¡Buscaban artistas, como ela!
Non sabía como podería facer, quería chamar a súa atención.
Tusía, cantaba, gritaba, facíalles cóxegas coas súas ás, pero ninguén
percibíase.
Sómente un milagre podía axudala. E pasou.
Alguén do grupo tiña un trabelo que aumentaba moito todo o que vía, e veuna.
Quedaron sorprendidos ambolosdous. Tomouna na palma da man e
presentouna a o resto do grupo.
Ela, moi leda, contoulles o seu sono. Sorprendeuse ao saber que eles amaban
a beleza, a natureza e querían atrapala en “instantáneas”.
Fasgana pasou a formar parte do grupo, un segredo que hoxe comparten todos.
Ela é a musa, eles os artistas, con moi alta sensibilidade, mil asa.
Mi.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario