As cereixas bicadoras

Hai moito, moito tempo, ao carón dunha casiña có tellado a dúas augas, había unha cerdeira feiticeira, única.
Coa chegada da primavera enchíase de flores.
Eran de tal beleza, que as xentes parábanse a os seus pés, por ver as cores e as súas feituras.
Pasados os días aparecían os froitos.
Centos de cereixas enchían as polas e, agrupándose de dous en dous, facían dúos perfectos.
Permanecían unidas a árbore hasta que alguén, que supera o seu segredo, as tomase cando xa estaban ben maduras, claro.
Contan que, esas mans, tiñan que ser moi especiais e facelo ritual moi lentamente, con delicadeza, con xeito.

Entón o conto continuaba.
As pezas desprendíanse con entrega, e a persoa, con complicidade, tiña que as pendurar uns intres nas súas orellas, a modo de pendentes. Presumida, orgullosa.
¡Aparecían os foguetes!. As cereixas daban bicos a flor de pel, acariñando; e facían voar a eidos que ninguén soia imaxinar.
Nese xogo incluíase a chegada dos froitos aos beizos, e como por arte de maxia estalaban nun xarope de cor vermella escura, moi doce.
Xarope meigo.

A cerdeira, que gardaba o segredo, xa hai tempo que alguén pinchouna.

Casa nova, con tellado de enxeñería.

Onde estaba a árbore, agora, unha piscina con ananos de barro as veiras.

Mi.