O ceo choraba ó tempo quela.
Percorreu os tramos sen bufo o seu peito fíxolle sentir una forte dor.
Paróuse preto da beirarrúa e sen mirar viu.
Quedou soa, como suspendida no tempo.
E decatouse de novo, a realidade xa estaba a chegar.Dende facía un tempo sabía que as veces as verbas son vento, falan sen xeito e que nun recuncho acochan o que falta por dicir.
Non quería remexer na súa memoria sómente trataba de que o ar chegase e a inundase .
E sentíuse despegar, ós poucos, sen resistencia, como se bailase nun vals.
E tecía ás alleas, nas mais das veces... con anacos da súa pel.
Nunca soubo das súas propias medidas.
Nunca soubo das súas propias medidas.
Mi.
2 comentarios:
Publicar un comentario