O ceo choraba


 










                          O ceo choraba ó tempo quela.
Percorreu os tramos sen bufo o seu peito fíxolle sentir una forte dor.

Paróuse preto da beirarrúa e sen mirar viu.

Quedou soa, como suspendida no tempo.

E decatouse de novo, a realidade xa estaba a chegar.
Dende facía un tempo sabía que as veces as verbas son vento,  falan sen xeito e que nun recuncho acochan o que falta por dicir.

Non quería remexer na súa memoria sómente trataba de que o ar chegase
e a inundase .
E sentíuse despegar, ós poucos, sen resistencia, como se bailase nun vals.
E tecía ás alleas, nas mais das veces... con  anacos da súa pel.

Nunca soubo das súas propias medidas.

Mi.

2 comentarios:

Anónimo dijo...
Este blog ha sido eliminado por un administrador de blog.
Anónimo dijo...
Este blog ha sido eliminado por un administrador de blog.